کد مطلب:270716 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:141
نوید به حکومت مهدی
«لتعطفن الدنیا علینا بعد شماسها عطف الضروس علی ولدها و تلا عقیب ذلك: (وَنُرِیدُ اَنْ نَمُنَّ عَلَی الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الاْرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ اَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوارِثِینَ).» [1] .
«سوگند به شكافنده دانه و خالق جانداران [2] در بهترین شكل! دنیا مانند شتر صاحب فرزندی كه بر دیگران غضب می كند تا فرزندش را در آغوش بگیرد، به ما برمی گردد، زیرا این وعده خدا در قرآن كریم است: «می خواهیم بر كسانی كه دیگران خواستار زبونی آن ها بودند، منّت گذاشته، آن ها را پیشوایان و وارثان زمین قرار دهیم».
حضرت علی (علیه السلام) در حكمت (277) به این سنت پابرجا و ثابت ما را توجه دادند كه شب ظلمتی كه از جفا بر خورشید هدایت ایجاد شد و صاحبان نور را از مردم، با حجاب ظلم و جور جدا كرد، در دل خود به صبح روشنی بشارت دارد، و چون نزد آفریننده هستی زشت و ناپسند است، رخت برخواهد بست، و موج برخاسته از عصیان فرو خواهد نشست و حجّت خدا; نا خدای كشتی نجات، كنار ساحل پهلو خواهد گرفت.
امام (علیه السلام) در این حكمت می فرماید:
دنیا بعد از این كه به دیگران سواری داد و به ما بهره ای نداد، به سوی ما برمی گردد. غاصبان، خلافت را از ما گرفتند و بین ما و مردم حاجب و مانع شدند، و دیگران را از نور ما محروم كردند، ولی اكنون دنیا به سوی ما بر می گردد، همچون شتر بچه داری كه با خشم از كسانی كه می خواهند شیری كه برای بچه اش است بدوشند، در اوج شفقت و محبّت به سوی فرزندش برمی گردد. آری، دنیا این چنین به ما میل و اشتیاق پیدا می كند.
بعد از این كه خداوند ما را به انواع بلا امتحان نمود، و رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) ما را در برابر بلاها و فتنه ها به صبر دعوت كرد، و بعد از این كه توده های مردم از ما بریدند و به نااهلان پیوستند، امر ما را زمین گذاشتند و امر دیگران را گردن نهادند، تا جایی كه در پی نابودی ما برآمدند. از این رو آخرین حجّت خدا، خائف و مغمور و پنهان شد و قرن ها در انتظار استقرار دولت حقّ و ظهور ماند.
دنیا و توده ها در سرگردانی و بهره دهی به ظالمان بودند. آن ها بعد از این كه به این مرحله از فهم و درك رسیدند كه ولیّ، هادی و امام آن ها ما هستیم و دیگران راهزنانی بیش نبودند كه ارزش آدم ها را مخفی كردند و دزدیدند. آن ها مجال تفكّر و تعقّل را با حیله از انسان گرفتند، و آدمی خود را گم كرد و در نتیجه گمراه شد، و از مشعل و چراغ راه دور ماند. او بعد از درك این كه همه چیزش را به یغما بردند، و زمین پر از ظلم و جور شد، چون شتر سركش بر همه پشت پا زد، و دانست كه دیگران او را فقط برای دوشیدن می خواهند. اگر به او نان و رفاه و آزادی و امنیت می دهند، خیرخواهش نیستند، بلكه در پی سود بیش تر و شیر فزون ترند.
با درك این حقیقت است كه انسان نیاز خود را به حجّت خدا احساس كرده، خواستار ظهور او می شود و به او عشق وارادت میورزد، همان چیزی كه رسول (صلی الله علیه وآله وسلم) آن را اجر رسالتش قرار داده [3] وآن را راه رسیدن به قرب معبود خوانده است. [4] اینان به سوی حجّت می شتابند و زمینه را برای ظهور حضرتش آماده می كنند.
و به همین نكته امام سجاد (علیه السلام) توجه می دهد و می فرماید:
«... یا ابا خالد انّ اهل زمان غیبته القائلین بامامته و المنتظرین لظهوره افضل من كل زمان لانّ الله تبارك و تعالی اعطاهم من العقول و الافهام و المعرفة ما صارت به الغیبة عندهم بمنزلة المشاهدة» [5] .
«ای ابا خالد! همانا مردم زمان غیبت او كه به امامت او قائل ومنتظر ظهور او هستند برتر از مردمان همه زمانها هستند، زیرا خدای متعال به آنها آن اندازه از عقل و شناخت داده كه مسأله غیبت برای آنها به منزله شهود شده است».
«سوگند به شكافنده دانه و خالق جانداران [2] در بهترین شكل! دنیا مانند شتر صاحب فرزندی كه بر دیگران غضب می كند تا فرزندش را در آغوش بگیرد، به ما برمی گردد، زیرا این وعده خدا در قرآن كریم است: «می خواهیم بر كسانی كه دیگران خواستار زبونی آن ها بودند، منّت گذاشته، آن ها را پیشوایان و وارثان زمین قرار دهیم».
حضرت علی (علیه السلام) در حكمت (277) به این سنت پابرجا و ثابت ما را توجه دادند كه شب ظلمتی كه از جفا بر خورشید هدایت ایجاد شد و صاحبان نور را از مردم، با حجاب ظلم و جور جدا كرد، در دل خود به صبح روشنی بشارت دارد، و چون نزد آفریننده هستی زشت و ناپسند است، رخت برخواهد بست، و موج برخاسته از عصیان فرو خواهد نشست و حجّت خدا; نا خدای كشتی نجات، كنار ساحل پهلو خواهد گرفت.
امام (علیه السلام) در این حكمت می فرماید:
دنیا بعد از این كه به دیگران سواری داد و به ما بهره ای نداد، به سوی ما برمی گردد. غاصبان، خلافت را از ما گرفتند و بین ما و مردم حاجب و مانع شدند، و دیگران را از نور ما محروم كردند، ولی اكنون دنیا به سوی ما بر می گردد، همچون شتر بچه داری كه با خشم از كسانی كه می خواهند شیری كه برای بچه اش است بدوشند، در اوج شفقت و محبّت به سوی فرزندش برمی گردد. آری، دنیا این چنین به ما میل و اشتیاق پیدا می كند.
بعد از این كه خداوند ما را به انواع بلا امتحان نمود، و رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) ما را در برابر بلاها و فتنه ها به صبر دعوت كرد، و بعد از این كه توده های مردم از ما بریدند و به نااهلان پیوستند، امر ما را زمین گذاشتند و امر دیگران را گردن نهادند، تا جایی كه در پی نابودی ما برآمدند. از این رو آخرین حجّت خدا، خائف و مغمور و پنهان شد و قرن ها در انتظار استقرار دولت حقّ و ظهور ماند.
دنیا و توده ها در سرگردانی و بهره دهی به ظالمان بودند. آن ها بعد از این كه به این مرحله از فهم و درك رسیدند كه ولیّ، هادی و امام آن ها ما هستیم و دیگران راهزنانی بیش نبودند كه ارزش آدم ها را مخفی كردند و دزدیدند. آن ها مجال تفكّر و تعقّل را با حیله از انسان گرفتند، و آدمی خود را گم كرد و در نتیجه گمراه شد، و از مشعل و چراغ راه دور ماند. او بعد از درك این كه همه چیزش را به یغما بردند، و زمین پر از ظلم و جور شد، چون شتر سركش بر همه پشت پا زد، و دانست كه دیگران او را فقط برای دوشیدن می خواهند. اگر به او نان و رفاه و آزادی و امنیت می دهند، خیرخواهش نیستند، بلكه در پی سود بیش تر و شیر فزون ترند.
با درك این حقیقت است كه انسان نیاز خود را به حجّت خدا احساس كرده، خواستار ظهور او می شود و به او عشق وارادت میورزد، همان چیزی كه رسول (صلی الله علیه وآله وسلم) آن را اجر رسالتش قرار داده [3] وآن را راه رسیدن به قرب معبود خوانده است. [4] اینان به سوی حجّت می شتابند و زمینه را برای ظهور حضرتش آماده می كنند.
و به همین نكته امام سجاد (علیه السلام) توجه می دهد و می فرماید:
«... یا ابا خالد انّ اهل زمان غیبته القائلین بامامته و المنتظرین لظهوره افضل من كل زمان لانّ الله تبارك و تعالی اعطاهم من العقول و الافهام و المعرفة ما صارت به الغیبة عندهم بمنزلة المشاهدة» [5] .
«ای ابا خالد! همانا مردم زمان غیبت او كه به امامت او قائل ومنتظر ظهور او هستند برتر از مردمان همه زمانها هستند، زیرا خدای متعال به آنها آن اندازه از عقل و شناخت داده كه مسأله غیبت برای آنها به منزله شهود شده است».
[1] نهج البلاغه، حكمت 209.
[2] اين حكمت در تفسير مجمع البيان، ذيل آيه 5، سوره قصص بدين صورت آمده است: «والذي فلق الحبّة وبرء النسمة... كه در ترجمه لحاظ شده است.
[3] (قل لا اسألكم عليه أجراً إلاّ المودة في القربي). شوري: 23. «بگو: به ازاي آن رسالت پاداشي از شما خواستار نيستم، مگر دوستي درباره خويشاوندان».
[4] (قل ما اسألكم عليه من أجر إلاّ من شاء أن يتخذ إلي ربّه سبيلاً). فرقان: 57. «بگو: بر اين رسالت اجري از شما طلب نمي كنم، جز اين كه هركس بخواهد راهي به سوي پرودگارش در پيش گيرد».
[5] اكمال الدين و اتمام النعمة، صدوق، ص 320، نشر اسلامي وابسته به جامعه مدرسين.